Ból w okolicy
przeszczepionej
nerki

Ból w okolicy przeszczepionej nerki jest jednym z objawów ostrego odrzucania nerki. Inne objawy, jakie mogą występować to:

• stan podgorączkowy z niecharakterystycznymi objawami, wzrost ciśnienia tętniczego krwi lub
• bardziej nasilone objawy takie, jak: silny ból lub uczucie rozpierania w okolicy przeszczepionej nerki, gorączka powyżej 38 stopni C, zmniejszona ilość oddawanego moczu połączona ze wzrostem masy ciała i obrzękami, wysokie ciśnienie tętnicze krwi, uczucie duszności.

Ostre odrzucanie nerki najczęściej występuje w okresie pierwszych 6 miesięcy od zabiegu transplantacji, jednak może pojawić się w okresie późniejszym. Spowodowane może być nieregularnym przyjmowaniem leków lub całkowitym zaprzestaniem ich przyjmowania. Również upośledzone wchłanianie leków z przewodu pokarmowego spowodowane ich nieprawidłowym przyjmowaniem, biegunką lub wymiotami może się do tego przyczynić. Zobacz inne niepokojące objawy odrzucania nerki.

W celu rozpoznania ostrego odrzucania nerki przeprowadza się biopsję. Sam zabieg polega na nakłuciu nerki specjalną igłą pod kontrolą USG przez znieczuloną wcześniej skórę. W wielu ośrodkach transplantacyjnych w ramach rutynowych badań wprowadzono biopsje protokolarne, które wykonywane są w pierwszym miesiącu po transplantacji oraz później w regularnych odstępach czasu. Dzięki takiemu podejściu, nieprawidłowości mogą zostać wykryte wcześniej, zanim pojawią się niepokojące objawy w postaci np. bólu w okolicy przeszczepionej nerki lub wątroby.

Badania laboratoryjne umożliwią ocenę rodzaju i nasilenia procesu ostrego odrzucenia nerki i na tej podstawie lekarz może zaordynować odpowiednie postępowanie. W przypadku potwierdzenia procesu ostrego odrzucania najczęściej stosuje się dożylnie duże dawki glikokortykosteroidów oraz modyfikuje się dawki innych leków immunosupresyjnych.

Co może uchronić przed odrzuceniem narządu?

1. Stosowanie się do zaleceń lekarskich;
2. Regularne wizyty u transplantologa;
3. Regularne przyjmowanie leków immunosupresyjnych;
4. Konsultacje z innymi specjalistami;
5. Świadoma samokontrola;
6. Obserwacja zmian skórnych;
7. Reagowanie na niepokojące symptomy;
8. Prowadzenie dzienniczka samokontroli;
9. Zbilansowana dieta;
10. Higieniczny tryb życia.

Stosowanie się do powyższych wskazówek z całą pewnością pozytywnie wpłynie na czynność nowego narządu.